در دنیای امروز، ایمنی ساختمان‌ها در برابر آتش‌سوزی یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های مهندسان و کارفرمایان محسوب می‌شود. در این میان، سیستم اعلام حریق متعارف به عنوان یکی از پرکاربردترین و مقرون‌به‌صرفه‌ترین گزینه‌ها، انتخابی مناسب برای ساختمان‌های مسکونی و تجاری کوچک تا متوسط به شمار می‌آید.
در این مقاله با سیستم اعلام حریق متعارف، اجزا، مزایا و معایب، کاربردها، تفاوت آن با سیستم آدرس‌پذیر و نکات مهم در نصب و خرید آشنا خواهید شد.
سیستم اعلام حریق متعارف (Conventional Fire Alarm System)، نوعی سیستم ابتدایی و در عین حال کاربردی برای تشخیص آتش‌سوزی است. در این سیستم، ساختمان به چندین زون یا منطقه تقسیم می‌شود. حسگرهای دود یا حرارت در هر زون به پنل مرکزی متصل هستند. در صورت بروز حریق، سیستم مشخص می‌کند که هشدار از کدام زون آمده، اما مکان دقیق سنسور فعال‌شده را نشان نمی‌دهد.
در این سیستم، اگر یک سنسور در زون خاصی فعال شود، پنل مرکزی اعلام می‌کند که در آن زون حریق رخ داده است. اما مشخص نیست کدام سنسور یا مکان دقیق دچار مشکل شده. این ویژگی، کار جستجو و شناسایی محل دقیق آتش‌سوزی را کمی زمان‌بر می‌کند، ولی برای ساختمان‌های با متراژ محدود، کاملاً قابل قبول است.
یکی از سوالات متداول کاربران، تفاوت میان سیستم متعارف و آدرس‌پذیر است. در ادامه، مهم‌ترین تفاوت‌های آن‌ها آورده شده است:
نصب سیستم اعلام حریق باید مطابق با ضوابط زیر انجام شود:
در ساختمان‌های بالای ۵ طبقه، اماکن عمومی، اداری، تجاری، یا پر تردد، نصب سیستم اعلام حریق الزامی است.
در بازار ایران برندهای متعددی در زمینه تولید سیستم‌های متعارف فعالیت دارند که از بین آن‌ها، برندهای زیر معتبرتر و پرفروش‌تر هستند:
نصب سیستم شامل مراحل زیر است:
اگر به دنبال راه‌حلی اقتصادی و ساده برای ایمنی در برابر آتش هستید، سیستم اعلام حریق متعارف گزینه‌ای مناسب است. گرچه این سیستم‌ها در مقایسه با سیستم‌های آدرس‌پذیر، محدودیت‌هایی دارند، اما در ساختمان‌های کوچک تا متوسط با نیازهای معمول، به خوبی جوابگو هستند.
قبل از خرید یا نصب، حتماً نیاز پروژه خود را بررسی کرده و از مشاوره متخصصان این حوزه استفاده کنید تا انتخاب دقیق‌تری داشته باشید.
